Ziek..

Goh wat kan een mens rottig wakker worden. Pijn in al je spieren en gewrichten. Raar gevoel in je keel. Beetje grieperig zelfs. Moet voor een lichaam ook vreemd zijn om constant in een klimatologische jetlag te verkeren. Een ijskoude winter met sneeuw van November tot Maart. Dan een heuse hittegolf in April. Een zomer die op een woensdag valt en een herfst met de zomer in z’n bol. Geen sjaal aan vast te knopen. Het schreeuwt erom om ziek te worden. Echt ziek. Goed ziek. Met keelpijn en een kop vol tissues en rooie ogen en een schorre stem van het hoesten.

Ziek zijn kan op vele manieren. Vind het niet gepast om hier de draak te steken met allerlei ziektes. Daarvoor zijn sommige ziektes te erg. Voorheen kon je ziektes globaal opdelen in twee categorieën. De eerste is schoolziek. Ziek zijn omdat je ergens geen zin in hebt en maar zegt dat je ziek bent omdat je ergens vanaf wil zijn. Lijkt erg veel op terrasziek bij erg lekker weer en maandagmorgenziek omdat je zondags als laatste de kroeg uit gesodemieterd werd. Vallen allemaal onder de categorie schoolziek. De tweede categorie is echt ziek.

Echt ziek ben je als je er zelf niet om heb gevraagd. Een aandoening aan lichaam of geest die je normale functioneren belemmerd. Kan ernstig of minder ernstig zijn. Kortstondig of langdurig. Dodelijk of te genezen. Kortom, ziek zijn waar niemand op zit te wachten.

Sinds kort is er nog een nieuwe categorie bij gekomen. Farmaceutisch ziek. Dat is een ziekte die wordt bedacht om geld aan te verdienen. Die is nog zieker dan de eerste twee categorieën bij elkaar.

Stel voor, je bent een vooraanstaande viroloog met een prachtige staat van dienst. Zo vooraanstaand dat zelfs de regering naar je luistert. Zo prominent dat je zelfs een beetje ongemakkelijk zit met een Koninklijke veer tussen de billen geknepen.

Je verdiept je in alle mogelijke virussen, praat erover met je oude vrindjes van je studententijd. Ritselt her en der wat aandelen van bedrijfjes die medicijnen maken voor zieke mensen.

Dan neem je een bestaande ziekte en geeft deze twee namen. De eerste is de wetenschappelijke naam. Om aan te tonen dat ie echt bestaat. En je geeft hem een ‘catchy’ naam die lekker in de mond ligt. Sommige mensen zijn te dom om zo’n wetenschappelijke naam te onthouden en dan werkt het niet. Het liefst een naam met een land erin. Ver weg..

Deze twee namen laat je her en der vallen in de media. Zodat hij lekker rond blijft zingen. Dan worden mensen bang. Gaan erover praten tijdens de koffiepauze. Gaan erop reageren. Zorg dat er bij nieuwsprogramma’s altijd een ‘deskundige’ aan tafel schuift om deze ziekte goed aan te dikken. Dan worden mensen zo bang dat ze gekke impulsieve acties gaan ondernemen.

Annuleren hun vakantie naar het desbetreffende verre land en soms nog erger. Gaan mensen uit dat land scheef aankijken, “Zou hij het ook hebben?” Eten hun eten niet meer en de allerslimste willen zelfs weleens een baksteen bij hun restaurant naar binnengooien. Is een ‘casualty of war’ die je even voor lief moet nemen. Het gaat je namelijk veel geld opleveren.

Je laat dit een tijdje sudderen totdat gans het land het erover heeft en de regering er niet meer omheen kan. Die moeten er op reageren want het land is in rep en roer. “We moeten er iets aan doen, waarom doet de regering niets?” horen ze Henk en Ingrid zich afvragen. Zij krijgen elke vier jaar een rood potlood in hun handen gedrukt, en daar moet potjandorie ook aan gedacht worden.

De pakken in de tweede kamer kijken ’s avonds met hun vrouw en gezin ook TV en het laat ook hun niet onberoerd. ’s Morgens wordt het besproken met moeder boven een kom cornflakes. “Gaan jullie er iets aan doen? Kunnen we er iets aan doen?” vraagt de vrouw van de man die in de regering gaat over de aankoop van het medicijnkastje. “Ja, ik weet nog wel een prikje..” zegt hij terwijl hij een druppel melk van zijn kin veegt. Hij vindt het genoeg geweest.

Hij gaat de prikjes bestellen. Hij draait zijn hele spaarpotje om en begint te rekenen. Hij belt jou op en vraagt om advies. Dan zeg je hoeveel hij er nodig heeft. Lekker veel. Liefst twee keer zoveel. Deze moderne variant van de zwarte dood moet bestreden met alle middelen.

Hij gaat met lastige vragen komen. “Zoveel?” “Ja, zoveel. Punt.” "Maar er zit toch een houdbaarheidsdatum aan zo’n vaccin?" “Geef niks, we doen het gewoon in twee porties, en als de tweede lichting bijna uit de potjes ontsnapt, verkopen we het wel door aan een of ander Derde Wereldland.” pareer je hem. Kunnen die het weggooien. “Maar die hebben daar toch helemaal geen geld voor?” vraagt de stumperd nog. Maakt niet uit. Gooien we het in het riool. Hebben de vissen er wat aan. “Maar het medicijn werkt toch wel? Geen ongewenste bijwerkingen ofzo?” Niks mee aan de hand. Ja ach, kleine kindjes worden er een beetje slaapziek van. Dan zijn ze lekker rustig.” grap je hem nog na.

De bestelling wordt gedaan. De fabriek fabriceert zichzelf een slag in de rondte. De regering is op het ergste voorbereid en houdt de vaccins in de aanslag. En dan, en dan... gebeurt er niks.. Helemaal niks.. Er sterven wel wat mensen aan. Maar niet meer dan aan een normale huis, tuin en/of keukengriep. Geen pandemie, geen epidemie, helemaal niks...

Het geloei van het griepalarm sterft af in de leegte van het dagelijks bestaan. Het restaurant heropend zijn deuren op feestelijke wijze. Het negatief reisadvies voor het verre land wordt opgeheven en iedereen gaat over tot de orde van de dag.

Het kan zijn dat de media na een jaar of twee even morrelt over deze hele transactie. Vooral het moment dat tweederde van de hele voorraad in zee stroomt zal even wat vragen opleveren. Hoe dit allemaal tot stand is gekomen. Maar met je nieuwverkregen oudedagsvoorziening waar je gemakkelijk 144 mee kunt worden, heb je niks te klagen. En mochten ze je bellen? Zeg gewoon dat je op vakantie bent...

Naar een ver, ver land..

Ik ga weer terug naar bed. heb het gevoel dat ik aan het raaskallen ben.. Of niet?