Toen er enkele weken geleden in het nieuws kwam dat er voor 144 miljoen euro aan te veel aangekochte griepvaccins weggegooid konden worden, kon ik het niet laten hier een stukje aan te wijden. Om mijn woorden kracht bij te zetten heb ik toen gezegd, in de Column Ziek.., dat ik ziek was. En dat was niet helemaal waar. Tenminste, niet lichamelijk.
Ik weet het, je mag dit niet doen. Je mag er niet mee spotten. Ook niet als het voor een grappig bedoeld stukje is. Het lijkt wel alsof er van bovenaf op me neer gekeken werd, en dat ze daar gedacht hebben: "Wacht maar, we zullen je krijgen. Met je leuke stukje.." En jawel hoor.. Enkele dagen later begon het. Met een klein venijnig pijntje in mijn keel. Laten we het voor het gemak 'iKeelpijn' noemen. Roken begon een beetje pijn te doen. Mijn smaak werd anders. "Niks van aantrekken," dacht ik nog, "gewoon stug doorroken."
De volgende dag kreeg ik een melding dat ik deze iKeelpijn gratis en voor niks mocht updaten naar iGriep. De Betaversie. Die overigens niks te maken had met beter zijn of iets dergelijks. Meteen gedaan natuurlijk. De ene na de andere update kwam binnen en ik probeerde de dagen gewoon te slijten alsof ik niet ziek was. Tegen beter weten in natuurlijk. Voelde heus wel dat ik bij versie 2.1.4 trillend en met kippenvel op mijn benen toch een beetje zwakjes begon te worden. Mijn goede vriend @Twittah raadde mij zelfs aan de beterschApp te downloaden, maar deze werkte ook niet. Er was geen ontkomen meer aan. Ik had iGriep. De echte. Nu begon het echte probleem. En dit is geloof ik misschien nog wel de lastigste bijwerking van iGriep...
Er heerst namelijk in Huize Bemmle een wisselende opvatting over het begrip ziek zijn. Als ik ziek ben, doe ik het wat rustiger aan, probeer ik naar mijn lichaam te luisteren en pas daar mijn dagelijkse bezigheden op aan. Bij de Vrouw des Huizes werkt dit echter totaal anders. Zij is nooit ziek, en als ze het wel is, is ze niet ziek. Nooit ziek genoeg om de boel de boel te laten. Nooit ziek genoeg om te zeggen: "Ik blijf in bed vandaag. Ik voel me niet lekker" Nee hoor, doorgaan. Niks van aantrekken, het leven gaat ook gewoon door.
Zo heb ik haar rond Kerst 2010 nadat ze de term 'je longen uit je lijf hoesten' tot in de puntjes geperfectioneerd had, in een dwangbuis naar de dokter gereden, die de diagnose longontsteking stelde. Vervolgens heb ik haar op de bank vastgegespt en mocht ze van mij een week lang helemaal niks doen. En geloof me, dit was voor geen voor ons allen een pretje. Het was voor mij nu dus zaak dat ook Dokter Tjarda bij mij de diagnose iGriep stelde. Met mijn laatste krachtinspanning bood ik nog aan de afwas te doen om daarna de tocht naar mijn bed te gaan maken. Dat vond zij wel een goed idee... "Echt?" Keek ik haar ongeloofwaardig aan.
Ik pakte de maatbeker van de foodliquidizer, het eerste item dat ik aanraakte, uit het afdruiprek die al vanaf gisteren op mij stond te wachten. Deze was helaas een beetje vochtig, kantelde in mijn hand en ik miste de kracht om deze geheel onverwachtte schijnbeweging op te vangen. Ik verloor de grip, uit reflex probeerde ik met mijn voet de val te breken (auw!) maar het was al te laat. Via een zinderende één-twee met het keukenkastje besloot de glazen maatbeker dat de keukenvloer zijn laatste rustplaats werd, om in 256 grote en duizenden kleine glasscherven uiteen te vallen.
Ik schrok mij een hoedje, zoals dat zo mooi heet en het zweet brak mij uit. Hevig gloeiend en rillend van de kou zag ik hoe Tjarda de keuken in kwam, en vroeg of alles goed ging hierzo. Ik keek haar aan. Probeerde mijn liefste puppy_ogen op te zetten en kreunde zachtjes: "Schatje, voel eens aan mijn voorhoofd. Ben ik warm?" Toen kwam het verlossende woord. "Oke Erik, ik geef het toe, je bent ziek" "Ik maak de afwas wel af, ga jij maar in bed liggen, dan kom ik je zo een Citrosannetje brengen." "Mag ik dan ook een banaantje" zei ik met een zacht stemmetje. "Niet zielig doen. Je bent ziek, niet zielig"
Rillend en trillend strompelde ik de trap op...
Ik ging een iTukkie doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten